Cykl instytucjonalny 2019–2024 naznaczony był szeregiem kryzysów. W odpowiedzi UE przyjęła szereg bezprecedensowych środków, które umożliwiły najpierw zapobieżenie katastrofie zdrowotnej, a następnie przetrwanie spowolnienia gospodarczego, wzrostu cen energii oraz inflacji. Działania podjęte przez UE, tj. zainicjowanie projektu Europejskiej Unii Zdrowotnej, stworzenie funduszu odbudowy po pandemii Next Generation EU (NGEU) czy rozwój Europejskiego Instrumentu na rzecz Pokoju (EPF) po rosyjskiej inwazji na Ukrainę, miały charakter doraźny i wymagają poszerzenia oraz kontynuacji. Włączenie Ukrainy, Mołdawii i Gruzji do polityki rozszerzenia UE spowodowało ponowne ożywienie debaty na temat modyfikacji procesu przyjmowania do wspólnoty nowych państw, a także wyeksponowało potrzebę reform wewnętrznych (w tym budżetu, polityk sektorowych oraz instytucji), mających umożliwić sprawne jej funkcjonowanie w poszerzonym gronie.

Zarówno program strategiczny UE na lata 2024–2029, przyjęty przez Radę Europejską pod koniec czerwca br., jak i wystąpienia przewodniczącej KE Ursuli von der Leyen wskazują, że instytucje UE podobnie definiują wyzwania stojące przed UE. Planują kontynuację działań rozpoczętych w ubiegłej kadencji, a za priorytet uznają pogodzenie dynamizacji gospodarczej i zielonej transformacji, troskę o spójność społeczną, wzmocnienie współpracy w kwestiach obronnych, szczególnie przemysłu zbrojeniowego, oraz przygotowanie procesu rozszerzenia wspólnoty.

Niniejszy raport analizuje główne wyzwania dla nowej Komisji Europejskiej i przedstawia zestaw rekomendacji.