Dla Unii Europejskiej polityka migracyjna i zasada swobodnego przepływu osób to odrębne kwestie, niemniej w praktyce – obecnie głównie z uwagi na pogłębiający się kryzys migracyjny z Południa – bywają one utożsamiane w debacie publicznej. UE stoi zatem w obliczu poważnej redefinicji polityki migracyjnej. Będzie musiała się zmierzyć z wewnątrzunijnym przepływem osób, który w konsekwencji kryzysu gospodarczego oraz nadużyć przepisów w zakresie polityki społecznej wzbudza coraz więcej kontrowersji, nawet wśród obywateli unijnych. Norwegia i Polska pod względem polityki migracyjnej stanowią niejako przeciwieństwa – pierwsza ma w tej dziedzinie wieloletnie doświadczenie, druga jest na początku wdrażania własnej strategii. Polska może wykorzystać norweskie know-how do implementacji własnych priorytetów migracyjnych, takich jak wzmocnienie współpracy z diasporą opuszczającą na stałe lub czasowo rodzinny kraj.