Kryzys rosyjsko-ukraiński nie tylko przyniósł radykalną zmianę sytuacji bezpieczeństwa w Europie, ale też postawił przed Unią Europejską wyzwania dalece wykraczające poza sferę bezpieczeństwa. Konflikt między głównym dostawcą energii a głównym krajem jej tranzytu do Europy wywarł znaczący wpływ na europejską współpracę energetyczną. Spór o ceny gazu między rosyjskim Gazpromem i ukraińskim Naftohazem doprowadził do wstrzymania dostaw na Ukrainę.W konsekwencji pojawiły się obawy o możliwe zakłócenia w dostawie gazu do Europy, co skierowało uwagę decydentów na bezpieczeństwo energetyczne i mechanizmy solidarnościowe. Konflikt ma również wyraźny wymiar humanitarny, ze względu na przemieszczanie się ludności na dużą skalę. Dane wskazują, że wielu Ukraińców szuka schronienia w krajach UE. Wraz z początkiem nowego cyklu legislacyjnego Unia miała szansę zareagować na te wydarzenia w ramach własnej, wewnętrznej logiki postępowania. Lecz czy lekcja została właściwie zrozumiana? Czy Unii brakuje specyficznych instrumentów, żeby poradzić sobie z kryzysem, czy też zmaga się z bardziej strukturalnym deficytem? Odpowiedzi na te pytania można znaleźć w nowej publikacji projektu GoodGov, której autorzy analizują wpływ kryzysu rosyjsko-ukraińskiego na europejską politykę bezpieczeństwa, energii i migracji, a także przyglądają się uważnie reakcji Polski i Norwegii – dwóch państw średniej wielkości, o różnej relacji do UE.