Z powodu doświadczeń historycznych oraz ewolucji ustrojów politycznych Norwegia cieszy się bardziej skutecznym systemem rządzenia niż system polski. Można to częściowo przypisać korzyściom z wprowadzenia i promowania w instytucjach norweskich regularnych ewaluacji i wymiany dobrych praktyk – podczas gdy w Polsce, ogólnie rzecz biorąc, takich mechanizmów brak. W międzynarodowych rankingach rządzenia (WGI) Norwegia zbiera wyższe noty niż Polska we wszystkich kluczowych kategoriach. Oznacza to, że transfer wiedzy i dobrych praktyk z Norwegii może przyczynić się do poprawy jakości rządzenia w Polsce. Proces ten może być jednak utrudniony z powodu strukturalnych różnic między Norwegią i Polską. Oba kraje przynależą do innych kategorii rządzenia przynajmniej w dwóch obszarach – energii i migracjach. Prócz tego Norwegia konsekwentnie odrzuca pełne członkostwo w Unii Europejskiej, natomiast Polska jest jej członkiem. Oznacza to dla Polski bezpośredni udział w unijnym rządzeniu eksperymentalnym (experimentalist governance), tymczasem Norwegia musi szukać do niego pośredniego dostępu.