W raporcie porównano stosunki energetyczne UE z Norwegią i z Rosją. Rozpoczęto od określenia uwarunkowań geograficznych, prawnych, gospodarczych oraz politycznych, mających wpływ na relacje dwustronne. Ponadto przeanalizowano proces wdrażania jednego z najważniejszych narzędzi normatywnych UE, czyli prawa konkurencji, względem krajowych liderów obu państw – spółek Statoil i Gazprom. Ma to na celu wykrycie ewentualnych różnic w podejściu UE do obu krajów (równe traktowanie partnerów UE wydaje się kluczowe dla skuteczności normatywnych standardów UE). W podsumowaniu nakreślono możliwe ścieżki rozwoju unii energetycznej oraz postawiono pytanie, czy UE potrzebuje „nowego otwarcia” – tzn. czy należałoby wyjść poza podejście czysto normatywne i wprowadzić również inne narzędzia polityki dotyczącej dostawców gazu.