Kolejny numer PISM Policy Papers autorstwa Paola Quercii, Patrycji Sasnal, Julianne Smith i Kurta Volkera Nigdy nie było korzystniejszego czasu dla zaangażowania NATO w Libii niż teraz. Libia – państwo przez wielu opisywane jako drugie największe źródło niestabilności w rejonie euroatlantyckim, z licznymi centrami władzy, około dwoma tysiącami bojówek, rosnącą siecią przemytu ludzi i organizacji terrorystycznych, głównie w postaci tzw. Państwa Islamskiego i Al-Kaidy – ma nowy i sprawny Rząd Jedności Narodowej. Zdążył on już zademonstrować skuteczność, pokonując dżihadystów w Syrcie, ale bez pilnego wsparcia społeczności międzynarodowej może on nie być w stanie wprowadzić koniecznych reform ani zapewnić Libijczykom bezpieczeństwa i usług. We współpracy z UE NATO może i powinno wesprzeć reformę sektora bezpieczeństwa i kontrolę granic oraz przeciwdziałać przemytowi ludzi – żadna organizacja nie jest do tego przygotowana lepiej niż Sojusz.