Sojusznicy podjęli decyzje, które mają ułatwić szybkie uzupełnienie luk w potencjale państw europejskich – dotyczy to zwłaszcza amunicji, systemów obrony powietrznej i przeciwrakietowej oraz zdolności do atakowania celów z dużej odległości. Przyjęli zobowiązanie dotyczące zwiększenia mocy produkcyjnych przemysłu obronnego. Podpisali też kilka porozumień w sprawie rozwoju i zakupu uzbrojenia. Francja, Niemcy, Włochy i Polska zapowiedziały np. wspólne inwestycje w systemy rakietowe o zasięgu powyżej 500 km. USA i Niemcy zapowiedziały natomiast, że w 2026 r. amerykańska brygada do prowadzenia operacji wielodomenowych stacjonująca w Niemczech zostanie wyposażona w systemy rakietowe dalekiego zasięgu, w tym pociski hipersoniczne, rakiety SM6 i Tomahawk. Tego rodzaju systemy będą umożliwiały m.in. atakowanie celów na terytorium Rosji i Białorusi. Rosji będzie trudniej wykorzystywać przewagę w liczbie niestrategicznych ładunków jądrowych w Europie do zastraszania Sojuszu (Rosja ma ok. 2 tys. takich głowic, a NATO ok. 150 amerykańskich ładunków rozmieszczonych w Europie w ramach programu nuclear sharing). W deklaracji końcowej znalazło się też stwierdzenie, że Rosja będzie długoterminowym zagrożeniem dla NATO, a Sojusz ma być zdolny do osłabiania skuteczności jej agresywnych działań (constrain and contest). Do kolejnego szczytu NATO ma przygotować rekomendacje dotyczące strategicznego podejścia do Rosji. Może to być pierwszym krokiem w stronę uzgodnienia w Sojuszu strategii zakładającej np. bardziej aktywne działania w celu wpływania na rosyjską percepcję zagrożeń i stworzenia optymalnych warunków do negocjacji ws. powojennej architektury bezpieczeństwa europejskiego. Przyjęcie takiej strategii ułatwiłoby np. wypracowanie wspólnego podejścia wobec wojny w Ukrainie, w tym zgody na wykorzystanie zachodniego uzbrojenia do atakowania celów na terytorium Rosji czy zwalczania rosyjskich rakiet nad Ukrainą z terytorium państw NATO.

Szczyt NATO w Waszyngtonie – najważniejsze decyzje (polska-zbrojna.pl)