Czy Afganistan da sobie radę po wycofaniu misji ISAF? Jak przełamać impas w relacjach UE–NATO? Jakie wnioski ze współpracy Finlandii, Szwecji, Norwegii, Danii i Islandii w NORDEFCO (Nordyckiej Współpracy Obronnej) może wyciągnąć Grupa Wyszehradzka? Na te pytania odpowiadali polscy i norwescy eksperci, zgromadzeni na kolejnym okrągłym stole zorganizowanym w ramach projektu GoodGov.

Jego uczestnicy wymienili osiągnięcia i błędy reformy sektora bezpieczeństwa w Afganistanie. Z doświadczenia Zespołów Odbudowy Prowincji w tym kraju wynika, że wojsko nie jest w stanie samodzielnie odbudować infrastruktury lub instytucji użyteczności publicznej. Kluczem do powodzenia przyszłych operacji jest koordynacja działań wojskowych, cywilnych, policyjnych oraz organizacji pozarządowych, a także współpraca i komunikacja. Najważniejszym wyzwaniem jest skuteczne rozliczanie lokalnych sił z przestrzegania ustalonych procedur oraz poprawnego asygnowania funduszy, bez czego trwałe reformy są niemożliwe.  
 
Jak zauważyli uczestnicy Polsko-Norweskiego Okrągłego Stołu, różnice w kulturze politycznej i funkcjonowaniu administracji w Polsce i Norwegii mają wpływ na skuteczność polityki bezpieczeństwa prowadzonej przez nie na arenie międzynarodowej. Dysproporcje te  zmniejsza jednak fakt, że obydwa państwa należą do NATO, które jest podstawą ich obronności.

Grupa Wyszehradzka ma wyjątkową szansę na skorzystanie z doświadczenia NORDEFCO. Techniczna i pragmatyczna współpraca państw nordyckich, zwłaszcza na niskim szczeblu, może stanowić model współpracy w takich dziedzinach jak szkolenia sił zbrojnych czy zakup  sprzętu wojskowego. Kooperacja opierająca się na modelu NORDEFCO nie gwarantuje jednak znaczących oszczędności, do których dąży program Smart Defense (inteligentna obrona – wspólne projekty obronne oraz koordynacja i integracja zdolności wojskowych) NATO oraz inicjatywa Pooling & Sharing (polegająca na  wspólnym  wykorzystywaniu zdolności wojskowych) Unii Europejskiej.       

NATO pozostanie podstawą bezpieczeństwa Polski i Norwegii. Niemniej jednak kryzys na Ukrainie otwiera drogę do odnowy oficjalnej współpracy UE z NATO. Oczywiście brak koordynacji powoduje powielanie struktur i zasobów tych organizacji. Z kolei nieformalna współpraca ogranicza rozwijanie konkretnych politycznych rozwiązań i jest głównie owocem indywidualnych doświadczeń operacyjnych. Kryzys na wschodniej granicy sojuszu stanowi więc dobrą okazję do intensyfikację dialogu. Uzupełnienie zdolności operacyjnych NATO za pomocą narzędzi, którymi dysponuje Unia Europejska, pozwoliłoby na skuteczniejsze operacje w przyszłości.