W procesie rządzenia eksperymentalnego cele ramowe Unii (np. pełnego zatrudnienia, integracji sieci energetycznych) oraz środki służące do oceny ich realizacji zostają ustanowione przy współpracy państw członkowskich i instytucji UE. Następnie jednostki niższego szczebla (np. krajowe ministerstwa, czy organy regulacyjne) wybierają drogę do osiągnięcia tych celów. W zamian za tę autonomię, muszą jednak regularnie zdawać sprawozdanie z wykonania celów. Uczestniczą również w niezależnej weryfikacji, w czasie której ich wyniki porównywane są z wynikami innych podmiotów, które do celu szły inną ścieżką. Jednocześnie podmioty te (jak i nowi aktorzy, których ocena jest niezbędna do pełnej i sprawiedliwej oceny) okresowo weryfikują cele ramowe, środki oceny i procedury podejmowania decyzji.

 

Tym samym „rządzenie przez doświadczenie” może być przydatne w sytuacjach bezprecedensowych, gdy nie ma jednej, uniwersalnej drogi do osiągnięcia celów, a podmioty chcą się uczyć na błędach – i sukcesach – innych. Publikacja wskazuje również, że aby Polska i Norwegia mogły się od siebie skutecznie uczyć, konieczne jest wyposażenie krajowej administracji niższego szczebla w  kompetencje decyzyjne. To właśnie na tym poziomie i to w sposób nieformalny administracje najchętniej i najskuteczniej uczą się, jak rządzić. 

 

 

Publikacja powstała dzięki dofinansowaniu badań naukowych udzielonych w ramach programu Polsko—Norweska Współpraca Badawcza realizowanego przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju w ramach Norweskiego Mechanizmu Finansowego 2009-2014 w ramach Umowy nr Pol-Nor/202499/39/2013.