Tegoroczni laureaci Pokojowej Nagrody Nobla to kwartet czterech organizacji: największego tunezyjskiego związku zawodowego UGTT, organizacji pracodawców UTICA, Tunezyjskiej Ligi Praw Człowieka i Naczelnej Izby Adwokackiej. Kwartet ten jesienią 2013 r. doprowadził do zawiązania narodowego porozumienia w sytuacji głębokiego kryzysu politycznego. Tunezja stała wówczas na krawędzi przepaści: w odstępie kilku miesięcy w kraju miały miejsca dwa zabójstwa polityczne, trwała debata nad kształtem konstytucji, społeczeństwo protestowało przeciw rzekomym religijnym zakusom partii muzułmańskiej An-Nahda, a w Egipcie właśnie armia obaliła prezydenta pochodzącego z analogicznej do An-Nahdy egipskiej partii muzułmańskiej: Wolność i Sprawiedliwość.

Wydawało się, że Tunezja jest o krok od powtórzenia egipskiego scenariusza chaosu i powrotu do autorytaryzmu. Ale dzięki silnemu społeczeństwu obywatelskiemu możliwe było zawiązanie grupy negocjacyjnej w postaci dzisiejszych Noblistów, która doprowadziła do porozumienia narodowego. Koalicja rządząca, w tym partia An-Nahda, pokojowo oddała władzę i powołano rząd technokratów.

Lecz nagroda dla Kwartetu ma także bardzo współczesny wydźwięk – każe docenić Tunezję w trudnym dla niej momencie. Państwo boryka się bowiem z zagrożeniem terrorystycznym, a wizerunek i gospodarka kraju podupadły w wyniku głośnych zamachów, najpierw na muzeum Bardo w Tunisie 18 marca i na plaży w Susie 26 czerwca 2015 r. Zamachy te miały negatywny wpływ na poziom ruchu turystycznego w Tunezji. Ponadto, bezrobocie wynosi tam dziś prawie 20%, a pośród ludzi młodych znacznie więcej. Powszechnym problemem jest też korupcja. Na liście „Corruption Perceptions Index” Transparency International – z 59 miejsca w 2010 r. Tunezja spadła na 79 w 2014 r. Natomiast dzięki pokojowemu Noblowi świat usłyszał o tym niewielkim kraju na nowo, tym razem w bardzo pozytywnym świetle.

Nobel dla Kwartetu oznacza też uznanie roli społeczeństwa obywatelskiego w procesach politycznych. I w tym względzie wzmacnia morale tego społeczeństwa w ważnym momencie, gdy pośród rządzących może pojawić się pokusa, by zawiesić reformy i sięgać po środki poza-konstytucyjne w walce z terroryzmem. Nieproporcjonalnie wielu Tunezyjczyków walczy dziś w Syrii – ok. 2500 – z czego ok. 80% to członkowie ISIS. Skala zagrożenia wewnątrz Tunezji też nie jest mała, a sąsiedztwo trudne: z jednej strony pogrążona w wewnętrznym konflikcie każdego z każdym Libia, a z drugiej – Algieria, gdzie problem radykalizmu islamskiego po wojnie lat 90-tych nie zniknął i przelewa się właśnie do Tunezji.

Pokojowy Nobel dla tunezyjskiego Kwartetu przypomina wreszcie, że nie można mówić o porażce „arabskiej wiosny”. Owszem, w wielu miejscach nastąpił powrót do autorytaryzmu albo ciągle trwa wewnętrzna wojna, ale jest w tej regule wyłom: Tunezja, która uparcie się reformuje w kierunku demokracji.