Swoistą platformę dla kooperacji w wymiarze międzynarodowym stanowi obecnie Proces Praski, w który zaangażowanych jest pięćdziesiąt jeden państw (Unia Europejska/Schengen, kraje Partnerstwa Wschodniego, Bałkany Zachodnie, Azja Centralna, Rosja i Turcja). Inicjatywa ta, którą inaugurowała konferencja w Pradze w 2009 r., uznawana jest w UE – wraz z państwami Partnerstwa Wschodniego – za główne pole unijnej współpracy w dziedzinie migracji w kierunkach wschodnim i południowo-wschodnim. 

Poszczególne kraje pracują w grupach i realizują tzw. projekty celowe, gdzie skupiają się na poszczególnych zagadnieniach związanych z współczesnymi przepływami migracyjnymi. W tym momencie najbardziej dyskutowane są tzw. migracje nielegalne bądź też nieregularne. Polska zaangażowana jest w działania na rzecz identyfikacji i systemowego kolekcjonowania danych osób migrujących.

Paradoksalnie sam Proces Praski – mimo swej aktualności i wyraźnie praktycznego wymiaru – nadal jest przedsięwzięciem mało rozpoznawalnym. Tymczasem inicjatywa ta – właśnie dzięki swej formule – okazuje się dość skuteczna jeśli chodzi o „uczenie się” i zdobywanie swoistego know how w zakresie kreowania polityki migracyjnej i zarządzania migracjami. Przykładem czego są np. tzw. profile migracyjne państw zawierające podstawowe informacje, charakteryzujące ich sytuację migracyjną czy aktualizowana interaktywna mapa szlaków migracyjnych na wschodzie (tzw. i-Map East).

Dotychczasowe doświadczenia wskazują na wysoką skuteczność tego forum, jako że stanowi ono doskonałą możliwość wymiany informacji, wiedzy i doświadczeń, jak również służy wdrażaniu nowoczesnych rozwiązań w zarządzaniu migracjami, które wprowadzają poszczególne państwa. Mimo wielu rozbieżności, w tym w kluczowych kwestiach, jak próba zdefiniowania podstawowych pojęć z zakresu migracji (dotyczących funkcjonowania w prawnej formule np. określenia migracji legalnych czy nieregularnych).

Proces Praski okazuje się skuteczną formą współpracy wspomagającej zarządzania migracjami  w skali międzynarodowej. Polska, sama będąca na etapie kształtowania własnej polityki migracyjnej, jako lider tego przedsięwzięcia, tym bardziej powinna zaangażować się w jej przyszły rozwój.