W kwestii budowy bezpieczeństwa elektroenergetycznego państw Europy Środkowej wskazano na dwa kluczowe elementy – rozwiązanie problemów na granicy polsko-niemieckiej (spowodowanych nieprawidłową konstrukcją umów handlowych) oraz synchronizację systemów państw bałtyckich z systemem funkcjonującym w Unii Europejskiej. Podkreślono jednocześnie, że połączenie państw bałtyckich z UE spowoduje desynchronizację obwodu kaliningradzkiego. W trakcie debaty określono również wyzwania stojące przed systemami elektroenergetycznymi w kontekście rozwoju rynku pojazdów elektrycznych. W przypadku Polski, zapowiadane przez rząd wprowadzenie na rynek miliona tego typu aut oznaczałoby konieczność zwiększenia mocy zainstalowanej w krajowym systemie elektroenergetycznym o 5 GW, co odpowiada mocy dwóch elektrowni jądrowych. Tematem rozmowy był również korytarz gazowy Północ–Południe. Zwrócono uwagę na znaczenie budowy połączeń gazowych (interkonektorów) pomiędzy poszczególnymi krajami, za czym opowiadają się m.in. Polska i Węgry. W trakcie debaty wskazano również na zwiększone znaczenie gazu ziemnego w tworzeniu systemu tzw. czystego transportu, np. w przewozach ciężarowych. 

W debacie poświęconej politycznym aspektom Inicjatywy Trójmorza podkreślano duży potencjał Europy Środkowo-Wschodniej, w tym najwyższą w UE dynamikę wzrostu PKB, zwiększającą się siłę nabywczą konsumentów i rosnące aspiracje społeczeństw. Ponadto region wzbudza coraz większe zainteresowanie aktorów zewnętrznych, planujących realizację projektów gospodarczych, w tym Chin (poprzez ideę budowy Nowego Jedwabnego Szlaku) czy Stanów Zjednoczonych. Stwierdzono, że choć Inicjatywa Trójmorza została zainicjowana w 2016 r. przez prezydentów państw regionu, nie jest to tylko projekt polityczny, ale również gospodarczy, w który powinien zaangażować się biznes. W tym kontekście zapowiedziano, że na kolejnym Szczycie Trójmorza, który odbędzie się w lipcu br. we Wrocławiu, prezydent RP Andrzej Duda zaproponuje utworzenie Forum Gospodarczego Trójmorza. 

Dyskusja na temat projektu infrastrukturalnego Via Carpatia pokazała, że może być on istotny dla rozwoju współpracy gospodarczej państw regionu. Ważne jest jednak zwrócenie uwagi na planowaną kompleksowość korytarza transportowego, tzn. tworzenie nie tylko połączeń drogowych, ale też kolejowych oraz centrów logistycznych. Przedstawiono założenia związane z ukończeniem odcinków Via Carpatia w poszczególnych krajach – polski odcinek powinien być gotowy do 2025 r. Zwrócono jednocześnie uwagę, że wśród zagrożeń dla planowej realizacji inwestycji może być m.in. nieefektywność administracji, różnice polityczne pomiędzy państwami, a także korupcja.