W Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych odbyła się debata publiczna nt. perspektyw pokoju i bezpieczeństwa w Afryce. Panelistami byli : Jean-Christophe Belliard, dyrektor ds. Afryki i Oceanu Indyjskiego (francuski MSZ), Frank De Coninck, specjalny wysłannik do regionu Wielkich Jezior (belgijski MSZ), Margareta Kassangana-Jakubowska, zastępca dyrektora w departamencie Afryki i Bliskiego Wschodu (polski MSZ) i Matthias Veltin, zastępca dyrektora ds. Afryki (niemiecki MSZ).

Polska jest coraz bardziej zainteresowana politycznym i gospodarczym rozwojem Afryki. Malejąca częstotliwość występowania większych konfliktów zbrojnych i rozwijające się gospodarki wzbudzają nadzieje na lepszą przyszłość dla kontynentu afrykańskiego. W 2013 r., Polska rozpoczęła swój program "Go Africa" a jej eksport do Afryki wzrósł o 34%. Afryka jednak wciąż charakteryzuje się wysokim poziomem nieprzewidywalności, z którego to powodu Polska uczestniczy w francuskich i unijnych wysiłkach na rzecz utrzymania porządku (Mali, Republika Środkowej Afryki). Rozwój transgranicznych rebelii i przemoc polityczna powiązana z eksploatacją surowców stanowią największe zagrożenie wymagające silnych i kompleksowych działań, zarówno z strony UE, jak i samej Afryki.

Mocarstwa europejskie ingerowały w takich sytuacjach kryzysowych zgodnie z ich wąskim interesem narodowym, niekiedy kosztem krajów afrykańskich i ludności, ale ta logika zmienia się. Dziś jest nacisk na "zapobieganie" jako najlepszy sposób przeciwdziałania, i co ważniejsze, rozwijane są wielostronne odpowiedzi (UE, ONZ, Unia Afrykańska, regionalne wspólnoty gospodarcze). Mimo że nie wszystkie kraje UE są gotowe wysłać swoich żołnierzy do walki, od każdego z nich jest oczekiwane udzielenie pomocy w innych dziedzinach, takich jak logistyka, komunikacja i wywiad. To z kolei ma pomóc Afrykańczykom w rozwijaniu swoich własnych zdolności i ustanowieniu odpowiednich mechanizmów radzenia sobie z zagrożeniami.

Od 2002 r. Unia Afrykańska rozwija Afrykańską Architekturę Pokoju i Bezpieczeństwa (APSA) jako sposób na zapewnienie "afrykańskich odpowiedzi na afrykańskie problemy", ale program cierpi z powodu finansowania niewystarczającego i zależnego od zewnętrznych źródeł, oraz różnych poziomów zaangażowania politycznego. Jest też wiele do zrobienia, zanim regionalne siły rezerwowe będą w pełni operacyjne, co jest podstawowym warunkiem aby Afrykańczycy skutecznie podjęli się swoich obowiązków. Jednak nawet w pełni zoperacjonalizowana APSA może okazać się niewystarczająca wobec głęboko zakorzenionych kryzysów, jak te w Mali i Republicę Środkowoafrykańskiej, i w takich przypadkach, UE i jej państwa członkowskie powinny być gotowe do wsparcia wysiłków afrykańskich wszystkimi możliwymi środkami.